altijd leuk werken in de bib, al zou je dat van deze bibmadam niet vermoeden...

blogmoed of hoogmoed?

Het moest er eindelijk weer eens van komen. Zij die ooit het hoogmoedige idee had om een blog te starten (omdat zij in een euforie haar leven interessant genoeg zag om het met de wereld te delen, ahum) moet blijven bloggen en kan zich geen drie maanden 'terugtrekken'. Al weet ik voor geen meter wat geschreven, het is gewoon hoog tijd voor een bericht. Ik probeer bovendien een aantal nieuwe staaltjes uit om de blog op te fleuren of interessanter te maken, want voor mijn schrijfsels alleen kunnen jullie niet op bezoek komen, ik besef het maar al te goed.
Intussen in de bibliotheekschool: bwa bwa. Niet onmiddellijk een grote hit voor mij, die speciale en wetenschappelijke bibliotheken en de formele ontsluiting of isbd. Het rapport zal wellicht navenant zijn. Maar we treuren niet: binnen enkele maanden staat een duchtige stage in een hogeschoolbibliotheek op het programma. De praktijk zal m'n gemoed wel weer gladstrijken.

Namibië...

Het bloggen blijft achterwege, want onze reisvrienden zitten vol ongeduld te wachten op het verslag van onze avontuurlijke Namibiëreis . Ik probeer dat uitgebreide werkje straks ook te plaatsen op een blog apart, met de nodige linken. Maar om het groooote vakantiegat hier te vullen: copy/paste enkele Namibië stukjes:

Midden in de wirwar van het Windhoekse verkeer slagen we er in om elkaar kwijt te spelen: elk in de waan dat de ander enkele auto’s voor rijdt sukkelen we afzonderlijk steeds verder van de juiste route…
Na een spannende rit met drie speurende blikken (meer waard dan gelijk welke gps) in elke auto raken we toch op de plaats waar we moeten zijn. We kunnen ons net inhouden om in elkaars armen te vallen bij de hereniging. Cool als we zijn, toeteren en zwaaien we even beleefd ;-) Na deze thriller beseffen we meer dan ooit dat we zonder gsm-verbinding uiterst voorzichtig tewerk moeten gaan.

We laten het niet aan ons hart komen, maar zetten de tenten op. De douche en het toilet zijn puur in de natuur maar heel proper. Het vuur moet zelf opgestookt worden. De warme waterstralen bij zonsondergang doen zo’n deugd en het toiletbezoek onder de sterrenhemel is hemels. Intussen wordt ons brood bijna gestolen door Kambi de huiskudu, maar een heldhaftige reddingspoging van Katrien B. zorgt ervoor dat we toch nog een boterhammetje met beleg kunnen eten. Om 19 u zitten we klaar om te gaan slapen: het is stekedonker en het koelt snel af. Maar we houden vol tot we rond 20u30 écht niets anders meer kunnen bedenken dan voor de eerste keer in ons tentje te klimmen. Dirk, Katrien, Hilde, Piet op één auto, Katrien V en Marian op de andere.

terug

We zijn terug in 't land en haakten onze kar weer vast aan de maatschappij en zijn plichtplegingen. Examenstress afgeschud.
Gezinsbanden weer aanhalen. Dacht ik.
De jeugd is losgeslagen onder het motto: vakantie.
Wie Wanneer Waarheen is: daar moet ik eens een klassement van maken. Alfabetisch en chronologisch.
Of neen, doe maar alles onder de W. Van Weloverwogen Weg. Van Woeste fuiven en Waanzinnige logeerpartijen. Werken in Waak en Wachten op het eerste jobstudenten Weekloon.
Morgen ga ik Winkelen en Wassen.
En daarna zien we wel.
Aan iedereen: een Weldadige Wakantie!

kbk

stappenteller

De dienst 'welzijn op het werk' bezorgde aan elke werknemer een stappenteller, met de vraag om even een week de stappen bij te houden. Minstens 10.000 stappen per dag proberen te zetten, dat is blijkbaar het minimum om er een gezonde levensstijl op na te houden. Als ik het woord 'gezonde levensstijl' hoor, dan zet ik me onbewust al even langs de kant. Normaliter val ik overal net buiten: BMI : nét boven het gezonde getal, aantal stukken fruit per dag: nét onder wat moet (tenzij ik het fruit op de taartjes en in de youhurt meetel), aantal uren sport: wat is dat, sport?
En nu dus: de stappenteller. Ik heb die de eerste ochtend op mijn heup gespeld, en voor de rest van de dag niet meer aan gedacht, tot een collega vroeg hoeveel stappen ik al had. ,,Heu, 12.670'' las ik af van mijn machien. ,,Onmogelijk, en het is nog maar drie uur in de namiddag, wat heb jij daarmee gedaan?''
Het zou de eerste keer niet zijn dat een technisch wonder er de brui aan geeft onder mijn gebruik, dus toen ik die avond 19000 stappen noteerde, was dit onder enig voorbehoud.
Inmiddels zijn we een week verder en ik durf me stappenkampioen noemen! Omdat dit ook voor mij een aangename verrassing was, probeerde ik de reden van dit succes te achterhalen. Dit was een minder aangename verrassing. Ik moet toegeven dat het helpt als je een beetje vergeetachtig bent: als je drie keer de trap moet oplopen omdat je 's ochtends telkens dezelfde dingen boven vergeet, dan sta je om 8u al driedubbel zo ver als uw collega-stappentellers, en als dit ook geldt voor het boodschappenlijstje in Delhaize op 500 stappen ver,...je weet wel. Maar hou het voor jezelf hé!
kbk

"effenleggen of klassement ?"

Tot nu toe ben ik tamelijk immuun gebleven voor wat in de volksmond heet 'de lenteschoonmaakkriebels'. Elk woord met 'schoonmaak' in verweven ligt mij niet goed. Dit zal ergens wel een duistere, misschien genetisch of psychologisch getinte oorsprong hebben - praat ik mezelf schoon- maar dit jaar is alles plots (een beetje) anders.
Op mijn 'te doen' boekje, (voor een adhd'er als ik een praktische bijbel), staat deze en volgende week elke dag 'een kast ruimen'. Welke kast, dat laat ik aan de improvisatie van het moment over, maar ik heb er al drie achter de rug, en daar ben ik dan ook heel trots op.
Alhoewel. Ruimen is één ding: alles uithalen, kast uitwassen, en alles, behalve lege verpakkingen er terug in plaatsen. Sinds ik in de bibliotheekschool leer over klassementen, categorieën en soort bij soort plaatsen, lijkt mijn huishouden een zooitje ongeregeld. Nooit eerder had ik een wee gevoel toen ik de olie en azijn netjes tussen het afwasprodukt en de bloemenvoeding plaatste. Moet ik niet voeding bij voeding en niet voeding apart klasseren? En wat doet die soepketel in dezelfde kast? Juist ja, die was te groot om in de kookpottenlade onder te brengen.
Die kookpottenlade lijkt bij het uitruimen anders ook handig als flessenlade voor die flessen die te groot zijn voor de echte flessenlade.
Ik geef het toe: het is een boeltje. Maar wel zo één waar ik meestal datgene terug vind waar ik naar op zoek ben. Maar toch. Als ik eens heel erg last heb van lenteschoonmaakkriebels, dan kan ik alsnog alles eens logisch klasseren.
Zal iemand ooit nog iets terugvinden dan? Ik vrees ervoor, want de huisgenoten zijn na 20 jaar en veel zoeken eindelijk gewend geraakt aan mijn onlogisch klassement. Kleefband? In de kast met de fotocamera en de wijnglazen. Als er vrienden op bezoek komen, dan denken we er tenminste aan om enkele foto's te nemen, en die kleefband dient om de batterij van die camera op zijn plaats te houden. Als dat geen vanzelfsprekend klassement is...
Kbkuis

bibliotheekschool

Sinds anderhalf jaar behoor ik weer tot de studerende klasse, zoals de meerderheid hier in huis. Bibliotheekschool. ,,Bibliotheekschool, wàt moet je dààr leren?'', is sindsdien een veel gehoorde vraag uit de nabije entourage. Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik op de eerste schooldag met twee vraagtekens in de ogen in Sint Amandsberg toekwam.
Intussen voel ik me al (een beetje) thuis in de wereld van de informatiewetenschap, indextalen, collectievorming en meer van dat.
Alhoewel het woelige informatiewater me soms tot de lippen komt en ik af en toe even moet bijbenen om mee te kunnen in de supersonisch digitale termen en toestanden, word ik thuis, door de zelfverklaarde échte studenten, een beetje lacherig behandeld. ,,Moeder heeft examens, we zullen weer stil moeten zijn,'' snuif....,,En nie te vele babbelen in de les hé,'', giechel...,,Vergeet uw huiswerk niet, en scherp op tijd uw potloodjes!''
't Zijn zo'n schatten.
Gisteren leek het tij te keren, toen ik zonder bijbedoelingen ;-) liet vallen dat ik nog de collocatievolgorde moest bepalen in mijn enumeratieve classificatie voor ik die zou uploaden in de het e-leerplatform.
En als ik het beu ben, ga ik op kot. In Gent. nè!
kbk

Claus en zijn triestige land

Hugo Claus in memoriam: als bibliotheekmedewerker betekent dit 's mans oeuvre afstoffen en uitstallen, artikels of bijna hele kranten kopiëren en erbij hangen en zorgen dat er iets zinnigs en intellectueel klinkend over hem en zijn boeken te vertellen is.
Een ingetogen en voortdurende Clausiaanse ingesteldheid dus die dagen, en als de zoon verklaart dat hij naar een schoolse auteurslezing vertrekt (Herman Van Campenhout) pluk ik hem aan zijn mouw weer naar binnen. Snelcursus Claus aan een dertienjarige: Hugo Claus - overleden - groot Vlaams Auteur - bekendste werk 'Verdriet van België' ...met een zucht slaat hij deze info nog even op. Als bib-werkende moeder kan ik het niet maken dat op een literaire bijeenkomst gepeild wordt naar de kennis van Hugo Claus en dat mijn kinderen moeten passen of erger nog, gokken op een soapster of een zanger...
Ja, ik moet toegeven dat Hugo Claus geen deel uitmaakt van de algemene kennis van de jeugd des huizes. Weinig tafelgesprekken zijn literair getint hier.
Ik zal evenwel niet meegeven hoe ze wél getint zijn, die tafelgesprekken met twee goedbedoelende ouders, drie pubers en een achtjarige die telkens roept 'ik snap het niet!' - dat terzijde:
De zoon komt blijgezind terug van de lezing: 't was goed en de paasvakantie begint.
,,En, hebben ze iets gezegd over Hugo Claus?'' ,,Nee, niks gehoord, dus ik heb ook niks gezegd van zijn bekendste werk....heu....'Ons triestige land'?''
kbk

Hallo,
Waarom een blogje?
Wel, omdat een mens altijd kan bijleren en dat bloggen even wil uitproberen.
Misschien ook wel een blog omdat diezelfde mens toevallig af en toe een schrijfaanval krijgt, een overblijfsel uit een vorig reportersleven wellicht.
Kbk is still alive and publicing.
Binnenkort meer,
groeten,
kbk